De vroegste vermelding van deze watermolen stamt uit 1424. De molen maakte deel uit van het Hof te Mallem, een leengoed van de Heer van Borculo. De molen was een dwang- of banmolen, wat betekent dat de boeren uit de omgeving verplicht waren daar hun graan te laten malen. Dit verzekerde de heer van inkomsten. Verschillende families hebben het leengoed bewoond en voerden dus ook het beheer over de molen.
Nadat de Havezate Mallum rond 1750 werd gesloopt, werd het Muldershuis, de naastgelegen kleine boerderij van de molenaar (Nedersaksisch: mulder), voorzien van een luxe dwarshuis. Zodoende kon de Heer van Mallum toch nog onder comfortabele omstandigheden in Mallum verblijven. De Hof werd toen al niet meer permanent bewoond, maar gebruikt voor de jacht en doorreis.
Het Muldershuis was ook een pleisterplaats met schipperscafé voor de schippers van Berkelzompen, welke moesten wachten op het schutten van hun schepen. In 1895 kwam het molencomplex in het bezit van het Waterschap van de Berkel.
