Teatro San Carlo in Napels (Campanië)

Het Teatro San Carlo van Napels is gebouwd op initiatief van koning Karel III van Spanje op een ontwerp van Giovanni Antonio Medrano en is ingewijd op 4 november 1737 met de opera Achille in Sciro van Domenico Sarro (op een libretto van Pietro Metastasio).

In 1767 bracht Ferdinando Fuga vernieuwingen aan ter gelegenheid van het huwelijk van koning Ferdinand I der Beide Siciliën met Maria Carolina. In 1778 bracht Boccascena wijzigingen aan.

In 1797 restaureerde Domenico Chelli de versieringen van de zaal.

In 1809 gaf Joachim Murat de Toscaanse architect Antonio Niccolini opdracht de façade te vernieuwen, hetgeen deze uitvoerde in neoklassieke stijl.

Na een brand die het gebouw verwoestte in de nacht van 13 februari 1816, is het herbouwd door dezelfde architect. De nieuwe zaal is ingewijd op 12 januari 1817 met de cantate Il sogno di Partenope van Johann Simon Mayr, die al eerder in het San Carlo was met andere werken als Medea in Corinto (28 november 1813). De aanwezigheid van Mayr, alsook die van Gioacchino Rossini, is te danken aan de Lombardijn Domenico Barbaja, de grootste impresario[1] van Italië en wellicht van Europa.

Van 1815 tot 1822 was Gioacchino Rossini de muzikale directeur van het theater, dat in die periode een van de belangrijkste en vruchtbaarste tijdvakken had. De leiding was verzekerd door de opvolging door Gaetano Donizetti, leerling van Mayr.

In 1834 voerde Antonio Niccolini nieuwe restauraties uit. In 1844-1845 realiseerden Francesco Gavaudan en Pietro Gesuè, door het slopen van de Guardia Vecchia, het westelijke uitzicht, naar het koninklijk paleis.

Op 27 maart 1969 werd de beeldengroep van Partenope, door Niccolini op het fronton van de belangrijkste gevel gezet, wegens afbrokkeling door de inwerking van hemelwater verwijderd. Op 11 juni 2007 werd de Triade della Partenope weer bovenop het gebouw geplaatst.